اتحادیه صنایع بازیافت ایران سازمانی عضومحور، مستقل، غیر دولتی و غیر انتفاعی است که در بهار ۱۳۸۷ با شماره‌ی ثبت ۳۱۴۵۳ در اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی ایران تأسیس گردیده و یگانه تشکل اقتصادی تخصصی با بیش از ۲۵۰ شرکت بخش خصوصی در حوزه‌های مختلف تولید کالا و خدمات در زیست‌بوم مدیریت پسماند کشور است.

اعضای اتحادیه در ۶ کارگروه بازیافت مواد پلیمری، بازیافت مواد شیمیایی و پتروشیمیایی، بازیافت فلزات، بازیافت کاغذ و مواد سلولزی، صنعت اسقاط و خدمات محیط‌زیست عضویت دارند و همصدا با هم، رویکرد ما «عادلانه، موثر، کارآمد و در مسیر توسعه‌ی پایدار» است و باور داریم که بهره‌وری اقتصادی و زیست‌محیطی کشور، تنها با افزایش کیفیت حکمرانی امکان‌پذیر خواهدبود که این مهم، از مسیر احیاء سرمایه‌ی فرسوده‌ی اجتماعی، اعتماد متقابل و دیالوگ میان حاکمیت و شهروندان، مشارکت دادن شهروندان و بخش خصوصی در مدیریت جامعه و نهایتا کنش جمعی در مسیر توسعه‌ی پایدار می‌گذرد.

ماموریت ما «ایجاد و گسترش فضای هم‌فکری، گفتگو و همکاری به منظور رشد بهره‌وری، تقویت رقابت‌پذیری و دفاع از حقوق و منافع نقش‌آفرینان زیست‌بوم مدیریت پسماند در مسیر اقتصاد چرخشی و به سوی اهداف توسعه‌ی پایدار» است.

ما باور داریم گرمایش زمین، بنیان در فعالیت‌های انسانی پس از انقلاب صنعتی دارد و تنها راه روبرو شدن با افسارگسیختگی اقلیمی و نابودی کره‌ی زمین، کاهش ردپای انسان بر محیط‌زیست و آفرینش راهکارهای تطابق‌پذیری اقلیمی پیش از رسیدن به نقطه‌ی بازگشت‌ناپذیری است و توسعه‌ی پایدار توسعه‌ای است که به نیازهای نسل کنونی پاسخ دهد، بدون آنکه توانایی نسل‌های آینده را در برآوردن نیازهای خود به مخاطره افکنده و در تنگنا قرار دهد.

بر همین اساس حرکت در مسیر توسعه‌ی پایدار، جز با همگرا نمودن فعالیت‌های اقتصادی و محیط‌زیستی، تعهد میان‌نسلی، عدالت اجتماعی، بهبود کیفیت زندگی، حفظ زیست‌کره و مشارکت ممکن نیست و گذر از پارادایم انسان‌محور و طبیعت‌محور به پارادایم فراگیر را می‌طلبد.

جای خالی مشارکت

یادداشت دبیرکل اتحادیه در روزنامه اعتماد

شاید باورپذیر نباشد که طبق آمار، سرانه تولید پسماند ایران کمتر از نصف سرانه تولید پسماند کشور آلمان است. پس چگونه است که ((ما زیر زباله دفن می شویم))، اما آلمان دو سوم پسماند تولیدی خود را بازآفرینی می کندو تنها ۱٫۵% از آن به محل دفن می رسد؟ پاسخ آن است که علت وجود مشکل پسماند در ایران، تولید پسماند به خودی خود نیست، بلکه نگرش و درک غلط از فرایندهای فرهنگی و اجتماعی و در پی آن، ناکارآمدی ساختاری چرخه ی مدیریت پسماند کشور، در برنامه ریزی، نظارت و اجراست.